Wysokie koszty odwadniania wyrobisk i transportu węgla skłoniły śląskie władze górnicze do podjęcia decyzji budowy Głównej Kluczowej Sztolni Dziedzicznej (Hauptschlüssel-Erbstollen), która miała odprowadzać wodę z kopalń całego rejonu węglowego i jednocześnie służyć do przewozu węgla w łodziach.

   Drogą tą nie tylko odprowadzano wodę z kopalń, łodziami pod ziemią transportowano nią również załadowywany do skrzyń węgiel (ok. 4 ton na łódź), który przeładowywany u ujścia sztolni do większych łodzi, docierał w ten sposób do gliwickiej huty lub do Odry i dalej. Na terenie Kopalni Zabrze sztolnia zagłębiała się na 10-60 m przy szerokości 1,50 m i wysokości 1,80 m. 

   W latach dwudziestych XIX wieku wydobycie kopalni zaczęło spadać, czego przyczyną było wyczerpywanie się pokładów zalegających powyżej poziomu Głównej Kluczowej Sztolni Dziedzicznej, a eksploatacja węgla w rejonach odległych od sztolni podrażała koszty transportu. W takiej sytuacji władze górnicze zdecydowały się na rozpoczęcie eksploatacji poniżej poziomu sztolni, która straciła znaczenie jako droga transportowa ostatecznie w końcu lat 30-tych XIX wieku.