Miasto jest patchworkiem nakładających się na siebie nurtów w architekturze i urbanistyce. Historyczne style trwały dziesiątkami lat, zmieniały się powoli. Rewolucja przemysłowa połowy XVIII wielu przyczyniła się do coraz szybszych przemian szczególnie wyraźnych w architekturze, która z etapu ewolucji weszła w etap rewolucyjnych zmian.

Historyzm ustąpił modernizmowi na przełomie XIX i XX wieku. Język modernizm nie od razu był prosty jak się dzisiaj potocznie wydaje. Przechodził kolejno od fantazyjnego modernizmu secesji, przez dynamiczny ekspresjonizm, funkcjonalny modernizm, rzeźbiarskość późnego modernizmu. Wszystkie te kierunki nowoczesnej architektury radykalnie zerwały z formą i detalem historycznym. W połowie lat 60. na skutek przemian społeczno-kulturowych narodziła się filozofia postmodernizmu. Architekci postmoderniści ponownie zastosowali historyczne lub regionalne wątki – czasem poważnie, czasem prześmiewczo, z „przymrużeniem oka”. Nowa zabudowa miejska wróciła do kwartałowego układu. Zamiast wyburzać postindustrialne budynki, zaczęto je adaptować. W latach 70. XX wieku architekci zaczęli stosować zaawansowane technologie i sięgnęli po formy charakterystyczne dla obiektów przemysłowych, co zapoczątkowało styl zwany high-tech (nology). Wszystkie te światowe tendencje widoczne są też w architekturze Gliwic.

Spotkanie w ramach Dni Dziedzictwa z gliwicką architekturą współczesną ma na celu pokazanie, że każdy okres w architekturze ma swoje korzenie, jest interesujący i wartościowy. Miasto jest jak zapisywana przez wieki księga, którą można zrozumieć pod warunkiem poznania alfabetu jakim ją napisano.