| |
Pierwszy
format zdjęcia atelierowego został wprowadzony i opatentowany przez
Adolphe Eugene Disderi'ego w 1854 r. Format carte-de-visite CdV (zdjęcie
o szerokości 5,35 cm i wysokości 8,89 cm naklejano na kartoniku o
szerokości 6,0 i wysokości 10,0 cm). Grubość zdjęć formatu CdV zmieniała
się w czasie. W latach 1858–1870 grubość kartonu, na który przyklejano
zdjęcie wynosiła poniżej 0,5 mm, do ok. 1880 od 0,5 do 0,75 mm, a
później do 1 mm.
Następnie wprowadzone zostały do użytku inne formaty i tak pod koniec
1865 r. Mathew Brady wprowadza format gabinetowy Carte-album albo
Cabinet-photograph CC lub Imperial carte-de-visite (format 10,8 x 16,5
cm) stosowany do końca XIX w. Około 1870 r. zostaje wprowadzony format
Mignonette (4 x 8 cm) i Victoria (10 x 12 cm), około 1875 r. Imperial
(20 x 30 cm) i Portrait paris (13 x 20 cm). W użyciu były także inne,
określane nazwami własnymi.
Początkowo zdjęcia portretowe wykonywane były w atelier nie posiadały
tła. Od wczesnych lat pięćdziesiątych XIX w. pojawiają się tła, które
były nieodłącznym elementem wyposażenia atelier fotograficznego. Ich
tematyka była różnorodna, jednak najczęściej występowały motywy
architektoniczne i krajobrazowe. Pojawia się także umeblowanie i
rekwizyty. Upozowani przez fotografa modele opierali się o stolik lub
krzesło by nie poruszyć się w dość długim czasie naświetlania błony
fotograficznej. Gdy fotografie były wykonywane przez fotografów
wędrownych „na ulicy” jako tło używane były prześcieradła lub kilimy.
Pierwsze zdjęcia powielane w latach pięćdziesiątych XIX w. posiadały
odcień brązowy. W późniejszym okresie stosowana technika pozwalała
uzyskać zdjęcia czarno-białe. I znów odcień brązowy zdjęć pojawia się w
latach 20 i 30 XX w. Kolor zdjęcia związany był z metodą wywołania i
utrwalania zdjęcia.
Pierwsze odbitki fotograficzne wykonywane na papierze albuminowym
(papier powleczony ciałami białkowymi), były bardzo cienkie i delikatne.
Z tego względu naklejano je na tekturkach klejonych z kilku warstw
cienkich kartoników.
O ilości warstw kartoników decydował format zdjęcia. Początkowo papier
był matowy, a w późniejszym okresie błyszczący. Na awersie i rewersie
kartoników naklejano cienkie firmowe winiety, początkowo koloru białego,
a później szare. Na awersie kartonika naklejano zdjęcie.
Początkowo na zdjęciach nie było żadnych informacji o autorze. Około lat
pięćdziesiątych XIX w. na kartoniku pojawia się nazwisko i imię
fotografa, nazwa atelier, miejscowość i nazwa ulicy z numerem domu. W
latach sześćdziesiątych XIX w. zróżnicowano ozdobne napisy i rozbudowano
treści informacyjne. Na rewersie zdjęcia pojawiają się przepiękne
litografie. Boki kartoników były złocone lub posrebrzane. Na winietach
wydrukowane były informacje o zakładzie fotograficznym. W późniejszym
czasie napisy na awersie były tłoczone. Po wprowadzeniu zdjęć
pocztówkowych na zdjęciach nazwę zakładu fotograficznego wytłaczano
suchym stemplem lub używano pieczątek.
|
|
