Budynki mieszkalne na osiedlu to typowe familoki, z elewacją budynków ze skromnymi detalami architektonicznymi, mające dwa piętra i dwuspadowy dach. Domy budowane były w dwóch typach: w pierwszym typie na każdym piętrze umieszczono sześć małych mieszkań, do których wchodziło się z jednej klatki schodowej. Zaplecze gospodarcze i sanitariaty były zlokalizowane na podwórzu. W drugim typie domów zbudowano dwie klatki schodowe, na każdym piętrze znajdowały się po dwa duże mieszkania, składające się z dwóch większych izb oraz kuchni.

   Budowa trwała bardzo krótko, bo już 15 września 1912 roku miała miejsce konsekracja świątyni dokonana przez ówczesnego sufragana wrocławskiego ks. bp. dr. Karola Augustina.

   W 1982 r. dokonano gruntownego remontu świątyni, usuwając część pierwotnego historyzującego wystroju świątyni, głównie w prezbiterium. Nowy ołtarz główny poświęcono dnia 31 października 1982. W latach 2009–2010 wyremontowano wieżę.

   Od 1945 roku szyb Andrzej stanowił część kopalni węgla kamiennego Wanda-Lech. Uruchomiono jednopiętrową klatkę. Do 1969 roku szybem wydobywano niewielkie ilości węgla. Służył również później pobliskiej kopalni Pokój jako szyb wentylacyjny pokładu 405. Urządzenie wyciągowe zostało zdemontowane w 1969 roku a maszynownia została zaadaptowana na warsztat samochodowy. Sam szyb zasypano w 1976 roku. W 1994 roku przeprowadzono rozbiórkę budynków na terenie zespołu dawnej kopalni Błogosławieństwo Boże, wyburzono maszynownię i magazyny. W 2002 roku rozpoczęto rewitalizację budynku nadszybia, w latach 2005–2006 oraz w 2009 roku zrekonstruowano dach i przeprowadzono remont elewacji.

Kolonia robotnicza Ficinus w Wirku przy ulicy Kubiny powstała w latach 1860–1867 roku dla pracowników pobliskiej kopalni „Gottessegen” („Błogosławieństwo Boże” – obecnie kopalnia „Pokój”), założonej w 1802 roku. Jest to jedno z najstarszych osiedli patronackich. Właścicielami kopalni byli przemysłowcy z bytomsko-siemianowickiej linii rodu Donnersmarcków, którzy byli również fundatorami osiedla. Osiedle nazwano (nazwa na cześć urzędnika górniczego odpowiedzialnego za budowę).

   Nieznany jest autor projektu osiedla. Miało ono charakter wiejski, powstało wśród pól, a do każdego domu należał kawałek ziemi uprawnej i budynek gospodarczy. Liczy 16 budynków zabudowanych z piaskowca, co jest rzadkością na tym terenie (choć podobno piaskowiec z okolicznych kamieniołomów), z cegły wykonano obramowania otworów okiennych i drzwiowych.

   Budynki są dwukondygnacyjne, podpiwniczone, oparte na rzucie prostokąta o wymiarach 8,7 x 11,6m kryte dwuspadowym dachem o niewielkim nachyleniu połaci i kalenicach ustawionych równolegle do ulicy. Po obu stronach wzdłuż ścian szczytowych dobudowane były parterowe pomieszczenia kryte dachem pulpitowym. Domy były czterorodzinne – po dwa mieszkania na każdej kondygnacji. Mieszkania składały się z przedsionka, dużej kuchni i małej izby. Na zachodnim krańcu osiedla zachował się tzw. „dom uchodźców”, zbudowany na początku lat 20-tych XX w., dla emigrujących z niemieckiej części powstańców śląskich.

   Decyzją Nr A/1231/78 z dnia 19 sierpnia 1978 roku zostało wpisane do rejestru zabytków, a od 19 października 2006 znajduje się na trasie Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego.

   Został zbudowany wg projektu architekta Felixa Henry'ego w 1902 roku. Został wzniesiony z cegły w stylu neogotyckim. W elewacji wschodniej znajduje się inskrypcja: „Ein feste Burg ist unser Gott 1901–1902” (tłum: Pewnym schronieniem jest nasz Bóg).

   Świątynia jest budowlą salową, o trzyprzęsłowym korpusie nawowym przekrytym sklepieniem łupinowym, o charakterze krzyżowo-żebrowym, wspartym na wspornikach o dekoracji roślinnej i jednoprzęsłowym wydzielonym prezbiterium (prostokątnym). Wzniesiono ją z cegły, na kamiennym cokole o licu klinkierowym. Fasada świątyni od strony zachodniej jest pięcioosiowa, dwuelementowa. Od strony północnej flankuje ją wieża, wzniesiona na rzucie kwadratu, umieszczona niesymetrycznie w północno-zachodnim narożniku świątyni. W jej przyziemiu znajduje się przedsionek oraz główne wejście – portal w kształcie arkady zamkniętej łukiem ostrym, zwieńczony trójkątnym szczytem. Wieża w górnej części dwuosiowej zwieńczona jest czworobocznym hełmem. Część centralna, trzyosiowa, została zwieńczona trójkątnym szczytem. Główny jej element to wielka ostrołukowa arkada, wypełniona trójpolowym maswerkiem. Elewacja wschodnia kościoła jest rozwiązana identycznie jak zachodnia, z tą różnicą, że jej główny element stanowi wielka rozeta, charakterystyczna dla kościołów wznoszonych w stylu gotyckim i neogotyckim. Elewację południową rozczłonkowuje usytuowany w jej zachodnim narożniku dwuosiowy ryzalit zwieńczony trójkątnym szczytem, oskarpowany, o arkadowym gzymsie koronującym.

We wnętrzu kościoła zachowało się pierwotne, neogotyckie, kompletne wyposażenie, na które składają się, połączone ze sobą: ołtarz, ambona oraz chór z prospektem organowym. To rozwiązanie, właściwe dla niektórych świątyń protestanckich, jest rzadkością na obszarze przemysłowej części Górnego Śląska. Ponadto na uwagę zasługują: chrzcielnica, ustawione w układzie amfiteatralnym ławki, drewniana empora dla wiernych wraz z ławkami (również w układzie amfiteatralnym) od strony zachodniej oraz witraże.