Biecz, niewielki, a niegdyś bogaty i ważny, od XII w. strzegł szlaku handlowego wiodącego do Polski z Węgier. Położone nad Ropą, miasto odznacza się piękną panoramą, w której dominują: wieża ratuszowa i masyw fary. Ratusz pierwotnie był gmachem gotyckim, wzniesionym w 2. połowie XIV w. Przebudowana w XVI w., budowla popadła w ruinę w XVIII stuleciu, podobnie jak całe miasteczko. Około 1830 władze zdecydowały się na częściową rozbiórką gmachu. Wokół Rynku i przy wychodzących z niego ulicach, zachowało się wiele starych domów: najładniejszy jest wzniesiony na początku XVI w., w którym – wedle tradycji – przyszedł na świat późniejszy biskup i znakomity historyk Marcin Kromer (1512–1589). W kamienicy tej dziś mieści się Muzeum Regionalne. W Bieczu zachowały się też fragmenty XIV-wiecznych fortyfikacji: przy wjeździe od strony zachodniej wyrasta okrągła baszta przylegająca do kamienicy zwanej „domem zbója Becza”, od którego miasto miało wziąć nazwę. W 1487, we wschodniej części Biecza zbudowano późnogotycki dom królewski, z czasem przebudowany i zaadaptowany na szpital pw. Ducha Świętego. Najważniejszym zabytkiem miasta jest fara pw. Bożego Ciała, dająca świetne wyobrażenie o bogactwie Biecza i ambicjach mieszczan. Wznosząc się nad drogą, narzuca się przybyszom swą monumentalną formą i wzniesioną obok dzwonnicą. Fara została zbudowana na przełomie XV i XVI w. (prace trwały do ok. 1519). Ma formę masywnej, niezbyt wysokiej, ale potężnej hali. Parokrotnie przebudowywana i odnawiana, fara zgromadziła w swym wnętrzu wspaniały zespół ołtarzy, stalli, ław, nagrobków i epitafiów. W prezbiterium, gdzie freski na sklepieniu są dziełem Włodzimierza Tetmajera, uwagę zwraca manierystyczny ołtarz, okazałe stalle i nagrobek, Mikołaja Ligęzy, kasztelana bieckiego, wykonany w 1578.

   Miasto zachowuje aurę autentyzmu, jest najlepszym w Małopolsce przykładem zabytkowego zespołu urbanistycznego narastającego przez wieki.