Historia tego kościoła sięga wieków XI i XII, tym samym jest on jednym z najstarszych kościołów na Kujawach, jednak pierwsze wzmianki pojawiają się dopiero w roku 1320. Jego fundatorem był najprawdopodobniej syn Bolesława IV Kędzierzawego, Leszek.

   Kościół jest jednonawowy od wschodu zamknięty apsydą, po jego zachodniej stronie stoją dwie kamienno-ceglane wieże. Do wnętrza prowadzą trzy kamienne portale. Nawa przekryta jest płaskim drewnianym stropem, w kruchcie południowej w przyziemiu wieży zachowało się kamienne sklepienie krzyżowe.

   Najcenniejszym elementem wyposażenia jest gotycka rzeźba (1370-1380) Uśmiechniętej Madonny i Dzieciątka Jezus. 

   Kościół tak wiele razy ulegał najrozmaitszym zniszczeniom, że zasłużył sobie na przydomek "Ruina":
- splądrowanie przez wojska szwedzkie podczas "potopu"

- koniec XVII wieku - zawalenie się prezbiterium

- pożar z 3 na 4 grudnia 1834 

   13 lipca 2008 roku kościół podniesiono do rangi bazyliki mniejszej.