Założycielem Sośnicy był biskup wrocławski Tomasz, któremu zezwolenie na kolonizację tych ziem dał książę Władysław Opolczyk w 1260 roku. Nazwa tej miejscowości, która zapewne wzięła się od sosen okolicznych lasów, pojawiła się w dokumentach kurii wrocławskiej już na początku XIV wieku. Sośnica powstała mniej więcej w tym samym czasie co Gliwice i Zabrze, z którym od początku, przez całe stulecia, była silnie związana.

 Przez długi okres niemal wszyscy chłopi z Sośnicy byli ludźmi wolnymi i nie podlegali ciężarom pańszczyźnianym. Tak było do czasu wojen szwedzkich. Potem szlachta wykupywała pola oraz część domostw, a chłopi spadli do roli ludzi zależnych. Sośnica posiadała dwa chmielniki, z których plony sprzedawała zarówno dla browaru w Gliwicach, jak i w Zabrzu. Ponadto handlowano bydłem, rybami i drewnem.

   Ogromne przemiany w tej dotychczas spokojnej miejscowości dokonały się poczynając od II połowy XIX wieku. Zmienił się skład społeczny mieszkańców. Z chłopów przekształcili się oni w chłopo-robotników, a następnie w robotników wielkoprzemysłowych – górników, hutników. kolejarzy i in. Odsetek chłopów stał się minimalny.

Kopalnia

   Pierwsze poszukiwania węgla na terenie Sośnicy przeprowadzono już w 1855 roku na polecenie księcia Hugo zu Hohenlohe-Oehringen. Działania te nie powiodły się jednak, dopiero kilka lat później tarnogórskim nadsztygarom Antoniemu i Natanielowi Ehr oraz gliwickiemu szychmistrzowi Oswaldowi Lobokowi udało się odnaleźć pokłady węgla. W 1860 roku również książę Hohenlohe-Oehringen znalazł węgiel i uzyskał pole górnicze które nazwano jego nazwiskiem. W latach późniejszych książę uzyskał w rejonie Sośnicy jeszcze 8 pól górniczych, mimo to nie rozpoczynał jeszcze budowy kopalni. Przyczyną było to, że węgiel zalegał na dużej głębokości i był trudno dostępny. Prawie 80% ówczesnych zasobów znajdowało się poniżej poziomu 500 metrów .

Prace nad pogłębianiem szybów rozpoczęto w 1913 roku, były utrudnione z powodu silnego napływu wody i kurzawki. Później na przeszkodzie stanęły braki materiałowe związane z działaniami wojennymi. W końcu w 1917 roku oddano do użytku szyby „Sośnica”. W pierwszym roku wydobycie wyniosło 311 ton, rok później już 2320 t. W 1922 roku powstało przedsiębiorstwo pod nazwą Zjednoczona Kopalnia Oehringen.

  W styczniu 1945 roku kopalnię opuścił niemiecki personel nadzorczy, a następnie załoga, którą po części wcielono do armii, a część została internowana przez wkraczające wojska radzieckie. Wiele chodników zostało wtedy zalanych, wybuchły też liczne pożary. Jednak dzięki ofiarnej pracy niewielkiej grupy pozostałych pracowników, udało się już w maju 1945 roku uruchomić produkcję.

Po uporządkowaniu materiałów mierniczo-geologicznych i uzupełnieniu personelu, rozpoczęto w kopalni prace modernizacyjne. W latach 50-tych wybudowano między innymi nową sortownię, lampiarnię, oddano do użytku nowe kotły parowe i wentylatory. W 1964 roku przystąpiono do budowy nowego poziomu 750 m, później powiększono też łaźnię i zmodernizowano lampownię. W tym okresie wydobycie dobowe wynosiło 8 tysięcy ton.  

   Kopalnia to nie tylko sfera czysto produkcyjna, już w 1949 roku rozpoczął działalność Zakładowy Dom Kultury. Dzięki kopalni powstało też osiedle mieszkaniowe, szkoła podstawowa oraz Dom Górnika.  

Szkoły 

   Do połowy XIX w. mieszkańcy Sośnicy zmuszeni byli posyłać dzieci do szkoły przyparafialnej w Zabrzu. Pierwszą szkołę wybudowano tu w roku 1847. W tej katolickiej placówce uczyło się 147 dzieci – zarówno miejscowych, jak i z Maciejowa. Budynek szkolny wzniesiono przy ówczesnej Hindenburgerstrasse (obecnie ul. Sikorskiego). 

   Ponieważ znacznie wzrosła ilość dzieci w wieku szkolnym (w 1880 r. było ich 248, a w 1900 r. już 581) konieczne stało się wybudowanie drugiego budynku. W pierwotnym założeniu miała to być szkoła czteroizbowa, z czasem jednak dobudowano następne cztery pomieszczenia. Zakładano, że powstanie we wschodnim rejonie gminy, w pobliżu dzisiejszej ul. Gaszynów. Położenie takie byłoby korzystne ze względu na plany usytuowania w tym właśnie miejscu fabryki chemicznej i osiedla robotniczego. 

Cmentarz

   Cmentarz utworzony został w 1912 roku. Znajdują się tam m.in. mogiły powstańców śląskich, jeńców wojennych z obozów w Gliwicach, 3 groby jeńców angielskich, bezimienne groby masowe żołnierzy niemieckich oraz ludności cywilnej, którzy zginęli w 1945 roku.