Ślady pobytu człowieka na terenie Starych Gliwic sięgają lat 800–650 p.n.e. Z tego okresu pochodzą znaleziska kultury łużyckiej znalezione podczas budowy fabryki „Opla”. Przed II wojną światową w czasie budowy autostrady natrafiono także na fragmenty ceramiki należące do ludności kultury przeworskiej z pierwszych wieków naszej ery [1].   

   Historia Starych Gliwic sięga XIII wieku. Istniała tu wtedy osada z gródkiem, która prawdopodobnie została zniszczona podczas drugiego najazdu Mongołów w 1259/1260 r.  Zdaniem historyka Jerzego Horwata po najeździe Mongołów, w wyniku dużej akcji osadniczej księcia Władysława opolskiego (1246–1280/81) prowadzonej przez wojewodę Mroczka i zasadźcę Henryka, dokonano translacji miasta przedkolacyjnego ze Starych Gliwic na obecne miejsce [2].  Miejscowość spadła do rangi wsi.

   Najstarszy dokument, w którym pojawia się nazwa Stare Gliwice pochodzi z 1317 roku. Zachował się tylko jego odpis. Jest to akt notarialny wystawiony przez łabędzkiego proboszcza – Mikołaja Szasseka. W dokumencie wymienione są Stare Gliwice jako należące do parafii w Łabędach.

   W 1670 roku Stare Gliwice od miasta kupił hrabia Jerzy Bernard von Welczek, który wcześniej w tym samym roku kupił zamek w Łabędach i uczynił z niego główną siedzibę rodu. Stare Gliwice są odtąd związane z Łabędami także poprzez właścicieli rodzinę von Welczek, również herb Starych Gliwic, wieża bramna zakończona dwiema mniejszymi wieżyczkami zwieńczonymi blankami, uwieczniona na pieczęciach z XIX wieku nawiązuje do herbu rodziny von Welczek. Welczkowie nabywając Łabędy, nabyli także prawo patronatu nad miejscowym kościołem Wniebowzięcia NMP i należącą do niego parafią [3]. W XVII w. wokół Starych Gliwic rozciągały się pola uprawne, ogrody, chmielniki, stawy hodowlane. Do Starych Gliwic należały oba brzegi rzeki Kłodnicy w tym rejonie, Las Łabędzki, Las Dąbrowa, nieistniejący już dziś las olchowy ciągnący się od majątku Gardel do Niepaszyc oraz rozległe łąki pomiędzy miastem Gliwice a Starymi Gliwicami [4].

   Na początku lat dwudziestych XX wieku mieszkańcy Starych Gliwic wybudowali okazałą kaplicę w miejscu dawnej drewnianej, która spłonęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Na szczęście udało się uratować rzeźbę św. Jana Nepomucena, znajdującą się wówczas w kaplicy. Barokowa rzeźba pochodząca z II poł. XVIII wieku jest obok spichlerza najciekawszym zabytkiem Starych Gliwic. Aktualnie jest w rękach konserwatorów. Kaplica po odbudowie stała się miejscem kultu Najświętszej Maryi Panny. 

   1 lutego 1951 roku została utworzona parafia św. Gerarda w Starych Gliwicach, wyodrębniona została z parafii Wniebowzięcia NMP w Łabędach. Parafię zakładają ojcowie Redemptoryści z klasztoru przy kościele Podwyższenia Krzyża Świętego. Nabożeństwa odbywają się w zaadoptowanym budynku dawnej karczmy podarowanym przez rodzinę Szombierskich [12]. W tym samym roku Stare Gliwice zostały włączone w obręb Gliwic stając się jedną z dzielnic.