Szobiszowice leżą na prawym brzegu Kłodnicy na północ od Gliwic. Nazwa Szobiszowice utrzymała się od początku przez wszystkie następne wieki i prawdopodobnie wywodzi się od założyciela i właściciela wsi Sobiecha. Dokumentem z 15 czerwca 1276 roku hrabia Piotr przekazał urząd sołtysa ojcu chrzestnemu jego dzieci Hermannowi, który także zasłużył się w wymierzaniu pól, sprowadzaniu osadników, czyli lokacji wsi na prawie frankońskim. Nowopowstała część wsi po pierwszym właścicielu Peterze von Slawentow (ze Sławikowa) otrzymała nazwę Petersdorf. Często zmieniali się własciciele, w XVII w. część Szobiszowic należała do rodziny von Trach, a następnie do Katarzyny Strzeli, od której w 1651 r. dobra odkupił Hanno von Welczek. W rękach rodziny von Welczek majątek pozostał do 1820 r. 

  Największym zakładem była zbudowana w 1852 roku Fabryka Drutu, Gwoździ, Łańcuchów i Lin Hegenscheidta oraz następnie druga o podobnym profilu produkcji Kerna. Z innych sporych w tym czasie fabryk na uwagę zasługują fabryka szkła Blumenreicha, walcownia cynku Kramsta, młyn Heinze. Poza tym istniała tu w II połowie XIX wieku Fabryka Rur i Kotłów Breda, Berliner Kessel WJd Blechwarenfabrik A. Deineveber, Huta Szkła Scharffa, Fabryka Armatury i Maszyn Parowych Weinmann-Zange, Zakłady Kotłów B. Meyer, browar Otto Kreutzer-A.Leinveber, wytwórnia mydeł Moritza Rahmera, olejarnia Jakuba Wetza, palarnia kawy kupca Chlebischa, tartak i skład drzewa. 

   Interesujący jest mało znany fakt, że na terenie Szobiszowic powstało krótko przed I wojną światową pierwsze na Górnym Śląsku wojskowe lotnisko. Istniało do wybudowania lotniska na polach bojkowskich.  

Kościół p.w. św. Bartłomieja – "stary"

Wzmianki o parafii i kościele pw. św. Bartłomieja sięgają XIII w. Według najstarszych źródeł kościół i parafia powstały około 1232 r. Swój początek zawdzięczają zakonowi rycerskiemu Templariuszy, przybyłemu na Śląsk z Moraw. Zlokalizowany przy jednym z głównych traktów komunikacyjnych prowadzących z Gliwic w kierunku Pyskowic i Toszka, usytuowany na niewielkim wzniesieniu

i otoczony kamiennym murem, mógł w średniowieczu , a nawet i później odgrywać rolę małej warowni. Najstarszą część stanowi zakrystia (1232 r.?). Prezbiterium zbudowane zostało prawdopodobnie w XV lub na początku XVI w., natomiast nawa i wieża pochodzą z okresu odbudowy kościoła po zniszczeniu w 1626r. Kościół posiada gotyckie cechy stylowe. Wzniesiony z kamienia łamanego, jedynie wieża w górnej kondygnacji wymurowana jest z cegły i zwieńczona blankowaniem, co nadaje całej budowli wygląd warowny. Prezbiterium sklepione jest kolebką z lunetami na tzw. gurcie. W latach 70 tych odkryto na nim polichromię wczesnobarokową (XVII w.) przedstawiającą Drzewo Jessego. Wyposażenie jest barokowe i klasycystyczne.

Kościół p.w. św. Bartłomieja – "nowy"

Szkoła

   Budowę szkoły rozpoczęto w 1906 roku, a oddano do użytku w 1908, mieściły się w niej wtedy 24 klasy. Na podwórku powstała sala gimnastyczna. Budynek składa się z części głównej, cofniętej od ulicy i dwóch wysuniętych skrzydeł. Fasada licowana czerwoną cegłą i ozdabiana sztucznym kamieniem została wykonana w stylu niemieckiego renesansu. Nieco później dobudowano wieżę z zegarem. W 1914 roku budynek zajęło wojsko, w okresie plebiscytu stacjonowały tam wojska francuskie,  a następnie rodziny przesiedleńcze. W 1925 roku w szkole uczyło się 366 chłopców i 410 dziewcząt. Obecnie mieści się tu Szkoła Podstawowa nr 20 im. Powstańców Śląskich. Na ścianie przed wejściem wmurowano 2 tablice: jedna poświęcona jest Powstańcom Śląskim a druga Jerzemu Ziętkowi, absolwentowi tej szkoły. 

Dwór

   Dwór w Szobiszowicach był początkowo rezydencją jednej z linii rodziny von Welczek, w której władaniu Szobiszowice znajdowały się od 1651 roku. Wzniesiony został prawdopodobnie w miejscu starszego budynku, murowany z cegły, potynkowany, wzniesiony na planie prostokąta, na piwnicach sklepionych kolebkowo, dwukondygnacjowy, nakryty wysokim dachem mansardowym obecnie pokrytym papą. Część wnętrz nakryta sklepieniami kolebkowo-krzyżowymi.

   W XVIII w. znaczenie posiadłości zaczęło spadać, w budynku mieszkali rezydenci i urzędnicy zarządzający majątkiem, m.in. Jan Jerzy von Dobschuetz w 1714 r., Jan Krzysztof Niewiadomski i potomkowie Stanisława Manowskiego. Budynek przebudowano w stylu barokowym. Ostatecznie w XIX w. Welczkowie przenieśli się do pałacu w Łabędach, a dwór w Szobiszowicach przeznaczono na mieszkania urzędników i spichlerz.

   Dwór wraz z otaczającymi go budynkami gospodarczymi (stajnią, kuźnią, wozownią, stodołą) przetrwał bez strat drugą wojnę światową. Do lat 60-tych XX w. pozostawał własnością prywatną, później został własnością państwa. Dnia 12.02.1974 r. do rejestru zabytków wpisano zespół dworski przy ul. Dworskiej 10 d (dwór, pozostałość parku), nr rej.: A – 1205. W 2008 r. Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków przeprowadził kontrolę w budynku i nakazał właścicielowi opracowanie projektu renowacji zabytku. Właścicielem obecnie jest miasto Gliwice, niestety nic dobrego z tego dla obiektu nie wynika.

na podstawie tekstu Damiana Dąbrowskiego www.palaceslaska.pl

Radiostacja

   Decyzję o budowie radiostacji podjęto w 1933 roku. Minęły dwa lata, zanim firma Lorenz AG. Berlin-Tempelhof uporała się z zadaniem. 110-metrowy maszt w całości wykonano z drzewa modrzewiowego, uchodzi obecnie za najwyższą drewnianą budowlę na świecie. Wieża antenowa Radiostacji jest jedną z najbardziej charakterystycznych na Górnym Śląsku budowli. Stanowi część kompleksu radiowej stacji nadawczej. Poza wieżą antenową i radiostacją do kompleksu zaliczają się także dwa budynki mieszkalne przeznaczone pierwotnie dla pracowników obsługi. 
„Sławę” przyniosła radiostacji tzw. „prowokacja gliwicka” – prowokacja, która miała uzasadniać atak Rzeszy na agresywną Polskę. 

   Nie wiadomo, co działo się w radiostacji w czasie wojny. W maju 1945 roku wycofujące się oddziały niemieckie zniszczyły całą dokumentację i wyposażenie. Polscy inżynierowie naprawili wszystkie urządzenia. Pierwszą próbną audycję wyemitowano 4 października 1945 roku. Potem radiostacja nadawała program Polskiego Radia Katowice I. Zasięg sygnału był spory, bo wynosił ponad 100 kilometrów. W 1956 roku nadawanie programu Radia Katowice przejęła nowa radiostacja w Rudzie Śląskiej. Gliwicka wieża służyła do zagłuszania Wolnej Europy i Głosu Ameryki. Teren ogrodzono drutem kolczastym, a obiektu pilnowali straż przemysłowa i ochroniarze. W tym samym czasie na terenie radiostacji ruszyła produkcja specjalistycznych urządzeń dla radia i telewizji. Powstawały tu m.in. bramy dźwiękoszczelne i stoły kontrolne.

   Pierwszy raz pomysł utworzenia na terenie radiostacji muzeum pojawił się w lutym 1964 roku. W 2002 roku Samorząd Miasta Gliwice wykupił całą trzyhektarową posesję z zabudowaniami. Od 2005 roku Radiostacja jest oddziałem Muzeum w Gliwicach. Obiekt znajduje się na Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego.

   Jest to jeden z najstarszych zakładów przemysłowych w Gliwicach. Założył go w 1852 roku August Wilhelm Hegenscheidt jako niewielki prymitywny warsztat do wytwarzania drutu i gwoździ w pobliżu Kanału Kłodnickiego. W 1857 roku rozbudował zakład o pierwszą na Śląsku ciągarnię drutu. Jego wyroby były swego rodzaju innowacją – wprowadził na rynek liny stalowe oraz gwoździe produkowane na zimno i początkowo nie miały zbytu. Jednak dzięki umiejętnej akcji promocyjnej Hegenscheidt przekonał do swoich wyrobów nabywców i już wkrótce zakład zaczął się żywiołowo rozwijać. W 1887 roku fabryka weszła w skład Spółki Akcyjnej Górnośląskiego Przemysłu Druciarskiego, skupiała ona zakłady Hegenscheidta i Caro- Kern. W 1899 roku powstał z nich koncern „Obereisen” (Oberschlesische Eisen-Industrie Actien-Gesellschaft fuer Bergbau und Huettenbetrieb Gleiwitz O=S - Spółka Akcyjna Górnośląski Przemysł Żelaza) – najpotężniejszy koncern w tym czasie na Śląsku. Dzięki temu fabryka uzyskała dostęp do nowoczesnych maszyn i urządzeń. Po śmierci ojca – interesy przejął Otto Hegenscheidt i kontynuował ze wspaniałymi efektami.

Obecne wydziały zakładu: 

-    produkcji drutu;

-    produkcji gwoździ

-    produkcji łańcuchów

-    produkcji sit i siatek;

-    metalurgii proszków. 

Młyn

   Tzw. młyn Heinze zbudowany został na prawym brzegu starego koryta Kłodnicy, obok dzisiejszej ulicy Portowej. Po II wojnie światowej młyn został przejęty przez Śląskie Zakłady Zbożowo-Młynarskie i pracował do lat 90-tych XX wieku. Rok 2005 to kres istnienia młyna Heinze. Jako grożący zawaleniem, obiekt został rozebrany.

Pomnik ofiar I wojny światowej

Napis na cokole

"Erbaut vom Kriegerverein Gleiwitz - Petersdorf"