| |
|
|
|
| |
Już w styczniu 1918 roku władze Gliwic
podjęły decyzję o otwarciu i poprowadzeniu własnego kina, nie zważając
na to, że wciąż trwała wojna (choć co prawda linie frontów omijały Górny
Śląsk) i nasilały się nastroje rewolucyjne. Było to posunięcie
precedensowe, gdyż w tym czasie większość kin należała do prywatnych
właścicieli, dlatego władzom zależało na wysokim poziomie kina, aby
mogło stanowić konkurencję dla już działających. Co więcej ta inicjatywa
samorządowa pozostała jedyną w całej prowincji górnośląskiej. |
|
| |
|
|
|
| |
Na lokalizację wybrano wybudowany w latach
siedemdziesiątych XIX w. przez przedsiębiorcę
Friedlandera kompleks „Theater und Konzerthaus”
(równolegle funkcjonowała nazwa „Schűtzengarten”
z uwagi na otaczający całość okazały ogród).
Uroczyste otwarcie kina
„Städtische-Lichtspiele”
miało miejsce 31 sierpnia 1918 roku. |
|
| |
|
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
|
| |
|
|
|
| |
Kolejnym nowopowstałym kinem było kino
Amor (Amor-Lichtspiele). W
odróżnieniu od kin, które starały się zdobyć
odbiorców doceniających coraz wyższy standard,
Amor postanowił
wykorzystując lukę zaadresować ofertę do widzów
mniej wymagających. |
|
| |
|
|
|
| |
Otworzyli je
4 marca 1919 roku Robert Bednorz i Bernard
Kaufmann. Mieściło się przy Bahnhofstr. 5 (ul.
Dworcowa) na parterze kamienicy należącej do
Floriana Sobotty, wcześniej mieściła się tu
kwiaciarnia.
|
Der Oberschlesische Wanderer
235/1925 |
|
 |
|
Pomieszczenie
było długie i wąskie, mieściło wg p. Biel 160
lub 80 wg p. Jaglarz krzeseł (10 w jednym
rzędzie). Zostało udźwiękowione w 1932 roku. |
| |
|
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
|
| |
 |
|
| |
|
|
|
| |
W roku 1935 kino przejął syn Floriana
Sobotty Erich i zmienił jego nazwę na
Central-Lichtspiele. |
|
| |
|
|
|
| |
 |
 |
|
| |
|
|
|
| |
Kino uruchomiono
bezpośrednio po wojnie, w 1945 roku i nadano mu
nazwę Potęga.
Jeszcze w 1958 roku nosiło tą nazwę, później
zmieniono ją na
Mikrus.
W latach siedemdziesiątych XX wieku całą pierzeję wyburzono. |
Kino Mikrus na ulicy Dworcowej, lata 70.
Autor: Jerzy Lewczyński. Zdjęcia pochodzą
z grupy Zdjęcia Gliwic.
W zbiorach Władysława Kołaczkowskiego |
|
 |
Julian Kornhauser – „Dom, sen i gry dziecięce.
Opowieść sentymentalna”
Nową atrakcją były niedzielne poranki filmowe w
kinie „Potęga”, na które J. wybierał się z
kolegami. Wbrew swojej nazwie sala kinowa była
ciasna i wąska jak kiszka, ale chłopcom wydawała
się przestrzenią utkaną ze snu i wyobraźni.
|
| |
|
|
|
| |
|
|
|
| |
W 1898 roku Franz Cierlitza otworzył
restaurację „Etablissement Hohenzollern” z dużą salą spotkań na rogu
Coseler- i Kleine Műhlstrasse (późniejsza Marienstr. obecnie
Jasnogórska).
|
|
|
| |
|
|
|
| |
W maju 1919 roku uruchomiono tu
„Lichtspiel-Theater der 117 Inf. Div.” (Infanterie
Division), jednak już po miesiącu zakończył
działalność. |
|
| |
|
|
|
| |
21 kwietnia 1932 roku otwarto kino
„Deli Lichtspiele”,
jako pierwsze w Gliwicach kino dźwiękowe. Aparat
dźwiękowy Klangfilm stanowił bardzo poważny
wydatek, więc zaoszczędzono na wystroju wnętrza,
chcąc aby to było
„kino dla każdego”.
Pierwszą właścicielką była Elisabeth Painta, w
1936 roku firmę przejęła Elisabeth Ochmann,
która dwa lata później przeprowadziła remont,
znacznie podnosząc standard obiektu.
Sala mogła pomieścić 300 osób, jednak z uwagi na wcześniejszą
funkcję,
na środku
znajdowały się filary, które często ograniczały widzom pole
widzenia. |
Der Oberschlesische Wanderer
94/1932 |
|
| |
|
|
|
| |
 |
 |
|
| |
|
|
|
| |
Po wojnie kontynuowano tradycję i także otwarto tu kino
–
Apollo. Zamknięto je w końcu lat 90. XX wieku.
We wnętrzach do lat 90. zachowały się dekoracje
sztukatorskie. Niestety zostały one zniszczone w
trakcie pożaru budynku w 2001 roku. Miejsce
kina zajął
komis meblowy, w 2002 roku powierzchnię podzielono – część to sklep
sieci Biedronka, część – powierzchnie do wynajęcia. |
 |
|
| |
|
|
|
| |
W tym
samym, 1919 roku otwarto pierwsze kino
dzielnicowe –
w Szobiszowicach przy Petersdorferstr. 27 (ul.
Szobiszowicka). O kinach dzielnicowych opowiem w
osobnym odcinku. |
|
| |
|
|
|
| |
|
|
|
| |
Wszystkie
dotychczasowe kina urządzano w
istniejących budynkach, mniej lub bardziej
reprezentacyjnych. Ale to właśnie dwa budynki
kinowe wzniesione w latach dwudziestych XX wieku stały
się dumą i chlubą miasta. W 1923 roku
rozpoczęto budowę nowoczesnego,
reprezentacyjnego kina
„Schauburg”.
Kolejnym nowoczesnym kinem było
kino
„U.T.Lichtspiele”
(U.T. czyli Union-Theater). |
|
| |
|
|
|
| |
Książki adresowe
(Adressbuch) |
|
| |
1924
 |
1936
 |
|
| |
1929
 |
|
| |
|
|
|
| |
 |
 |
|
| |
|
|
|
| |
|
|
|
c.d.n.