Gliwickie Metamorfozy

Kościół św. Barbary

Maciej Porański
Zdjęcia, Krystyna Koch, Małgorzata Malanowicz

XI.2017
www.gliwiczanie.pl gliwickie_metamorfozy@op.pl  

 

 

Kościół św. Barbary na starych fotografiach

 

 

       
 

   Chociaż na Śląsku już od czasów husyckich poprzez Reformację Lutra istniały ruchy reformacyjne to omijały one Gliwice. Wręcz zostało to podkreślone decyzją władz miejskich, potwierdzoną w 1587 edyktem biskupa wrocławskiego Andreasa, że w mieście nie będą tolerowane „nowinki religijne”, a obywatelem miasta może być tylko katolik.

   Jednak mimo trwania w wierze katolickiej – władze miejskie nie miały wpływu na to co się działo wokół. W okolicach Gliwic pierwsi protestanci pojawili się w 1526 roku w Tarnowskich Górach – byli to górnicy sprowadzeni z Szwajcarii frankońskiej do pracy w kopalniach ołowiu i srebra. Wybudowali tam wpierw drewniany, a potem kamienny kościółek. Ciekawostką jest istnienie w tej parafii na przełomie XVI i w początkach XVII wieku równolegle dwóch księży: niemieckiego i polskiego. Z innych miejscowości w okolicach w latach dwudziestych XVI wieku połowa mieszkańców Szałszy przeszła na nową wiarę. Rozwijał się również protestantyzm w Bytomiu w którym od 1569 roku zatrudniano własnego księdza.

   Sytuacja w Gliwicach zmieniła się w sposób radykalny po przyłączeniu Śląska do Prus. W 1741 roku Król Fryderyk II wydał zarządzenie, że w każdym magistracie powinno pracować co najmniej dwóch ewangelików. Zarządzenie to zostało wykonane w 1747 roku z pewnymi trudnościami związanymi z faktem, że w ówczesnym czasie w Gliwicach dominował w użyciu język polski. Pierwszym protestanckim burmistrzem został Martin Elsner. Wkrótce protestantami byli również naczelnicy policji i pisarze miejscy. Dalszy ciąg historii to pierwsza jeszcze nie samodzielna parafia (zbór) w 1790 roku z nabożeństwami odbywającymi się raz na miesiąc w przydzielonej sali ratusza oraz raz na 3 miesiące nabożeństwa odprawiane przez pastora polowego dla garnizonu. Kolejny etap to utworzenie w 1810 roku własnej parafii już z własnym księdzem (pastorem). W 1815 roku (wg B.Nietsche 1820) parafia przejęła od katolików maleńki kościół św. Barbary, w którym już od pewnego czasu okresowo odbywały się nabożeństwa. (Pierwsze próby starania się ewangelików o ten kościół pochodzą z 1803 roku).

 
       
   
       
     Jednak rosnąca parafia potrzebowała większego kościoła. W 1829 roku inspektor budowlany Feller przedstawił negatywną ocenę użytkowanego budynku. Zarówno jego stan techniczny był fatalny jak i ze względu na konstrukcję nie było w nim wentylacji więc powietrze było zatęchłe i niezdrowe. Prośbę parafii o zbudowanie nowego kościoła jednak odrzucono.
   Kolejne lata to kolejne przymiarki do budowy nowego kościoła, kolejne prośby do władz, kolejne ekspertyzy dotyczące kiepskiego stanu starego kościoła, problemy z parafianami nie mieszczącymi się w kościele (w ławkach 222 numerowane miejsca, a ewangelików już w 1804 – 352, 1824 – 905, około 1846 – 1560). W 1853 roku stary kościół został przez władze zamknięty ze względu na zagrożenie dla parafian i otwarty po niezbędnym remoncie.
 
       
     W roku 1855 w końcu udało się rozpocząć budowę nowego kościoła kościół jeszcze bez wieży poświęcono uroczyście 1859 r. W 1860 roku ostatecznie rozebrano stary kościół. Na pamiątkę miejsca w którym stał stary kościół postawiono pamiątkowy krzyż. Znajduje się on pomiędzy nowym kościołem a korytem Kłodnicy.  
       
   
       
     Niestety bliskie sąsiedztwo Kłodnicy, któremu stary kościół zapewne zawdzięczał wilgoć spowodowało dodatkowe problemy przy budowie dzwonnicy. Dopiero przy zastosowaniu specjalnych metod – między innymi lekkich cegieł udało się ją ukończyć w 1863 roku zamykając całą inwestycję. Obecny wygląd kościoła św. Barbary zawdzięczamy jednak kolejnym przebudowom w XX wieku. W 1909 roku podniesiono podłogę by umieścić w piwnicach nowoczesne ogrzewanie. W 1932 roku wydłużono główną nawę o 10 m, na nowo przebudowano miejsce na ołtarz oraz zamontowano nad nim 5 dużych witraży. Wymieniono również całą instalację elektryczną i oświetlenie kościoła oraz pokryto elewację kościoła cegłą klinkierową. Kościół służył gliwickim ewangelikom do roku 1945.  
       
   
       
     Prosta i funkcjonalna w swej postaci architektura tej świątyni nawiązuje do układów przestrzennych bazylik wczesnochrześcijańskich, zaś w okresie swej budowy odpowiadała ówczesnym wytycznym ideologiczno teologicznym odnośnie budowania nowych kościołów w stylu narodowo chrześcijańskim, nazwanym w Niemczech „Rundbogenstil”.    
       
   
       
   
       
      Po prawej stronie ul. św. Barbary (idąc od strony kościoła) możemy podziwiać pokryte identyczną cegłą klinkierową zabudowania parafialne. Pierwszy budynek obecnie służy jako plebania parafii katolickiej garnizonowej, drugi był przez długi czas był siedzibą domu dziecka.   
       

       
       
 

 

Materiały źródłowe:

Nietsche B.; Historia miasta Gliwice, tłum. Sebastian Rosenbaum, Gliwice 2011; str. 361363