„Gliwickie
Metamorfozy” |
Kościół św.
Barbary |
Maciej
Porański
Zdjęcia, Krystyna Koch, Małgorzata Malanowicz
XI.2017 |
|
www.gliwiczanie.pl |
|
gliwickie_metamorfozy@op.pl |
|
Kościół św.
Barbary na starych fotografiach
|
|
|
|
|
Chociaż
na Śląsku już od czasów
husyckich poprzez Reformację Lutra istniały ruchy reformacyjne to omijały
one Gliwice. Wręcz zostało to podkreślone decyzją władz miejskich,
potwierdzoną w 1587 edyktem biskupa wrocławskiego Andreasa, że w mieście nie
będą tolerowane „nowinki religijne”, a obywatelem miasta może być tylko
katolik.
Jednak mimo trwania w wierze katolickiej – władze miejskie nie miały wpływu
na to co się działo wokół. W okolicach Gliwic pierwsi protestanci pojawili
się w 1526 roku w Tarnowskich Górach – byli to górnicy sprowadzeni z
Szwajcarii frankońskiej do pracy w kopalniach ołowiu i srebra. Wybudowali
tam wpierw drewniany, a potem kamienny kościółek. Ciekawostką jest istnienie
w tej parafii na przełomie XVI i w początkach XVII wieku równolegle dwóch
księży: niemieckiego i polskiego. Z innych miejscowości w okolicach w latach
dwudziestych XVI wieku połowa mieszkańców Szałszy przeszła na nową wiarę.
Rozwijał się również protestantyzm w Bytomiu w którym od 1569 roku
zatrudniano własnego księdza.
Sytuacja w Gliwicach zmieniła się w sposób radykalny po przyłączeniu Śląska
do Prus. W 1741 roku Król Fryderyk II wydał zarządzenie, że w każdym
magistracie powinno pracować co najmniej dwóch ewangelików. Zarządzenie to zostało wykonane w 1747 roku z pewnymi trudnościami
związanymi z faktem, że w ówczesnym czasie w Gliwicach dominował w użyciu
język polski. Pierwszym protestanckim burmistrzem został Martin Elsner.
Wkrótce protestantami byli również naczelnicy policji i pisarze miejscy.
Dalszy ciąg historii to pierwsza jeszcze nie samodzielna parafia (zbór) w
1790 roku z nabożeństwami odbywającymi się raz na miesiąc w przydzielonej
sali ratusza oraz raz na 3 miesiące nabożeństwa odprawiane przez pastora
polowego dla garnizonu. Kolejny etap to utworzenie w 1810 roku własnej
parafii już z własnym księdzem (pastorem). W 1815 roku (wg B.Nietsche
–
1820) parafia przejęła od katolików maleńki kościół św. Barbary, w którym
już od pewnego czasu okresowo odbywały się nabożeństwa. (Pierwsze
próby starania się ewangelików o ten kościół pochodzą z 1803 roku).
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Jednak rosnąca parafia potrzebowała większego kościoła.
W 1829 roku inspektor
budowlany Feller przedstawił negatywną ocenę użytkowanego budynku. Zarówno
jego stan techniczny był fatalny jak i ze względu na konstrukcję nie było w
nim wentylacji więc powietrze było zatęchłe i niezdrowe. Prośbę parafii o
zbudowanie nowego kościoła jednak odrzucono.
Kolejne lata to kolejne przymiarki do budowy nowego kościoła, kolejne prośby
do władz, kolejne ekspertyzy dotyczące kiepskiego stanu starego kościoła,
problemy z parafianami nie mieszczącymi się w kościele (w ławkach 222
numerowane miejsca, a ewangelików już w 1804 – 352, 1824 – 905, około 1846 –
1560). W 1853 roku stary kościół został przez władze zamknięty ze względu na
zagrożenie dla parafian i otwarty po niezbędnym remoncie. |
|
|
|
|
|
|
W roku 1855 w końcu udało się rozpocząć budowę nowego
kościoła kościół jeszcze bez wieży poświęcono uroczyście 1859 r. W 1860 roku
ostatecznie rozebrano stary kościół. Na pamiątkę miejsca w którym stał stary
kościół postawiono pamiątkowy krzyż. Znajduje się on pomiędzy nowym
kościołem a korytem Kłodnicy. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Niestety bliskie sąsiedztwo Kłodnicy, któremu stary
kościół zapewne zawdzięczał wilgoć spowodowało dodatkowe problemy przy
budowie dzwonnicy. Dopiero przy zastosowaniu specjalnych metod – między
innymi lekkich cegieł udało się ją ukończyć w 1863 roku zamykając całą
inwestycję. Obecny wygląd kościoła św. Barbary zawdzięczamy jednak kolejnym
przebudowom w XX wieku. W 1909 roku podniesiono podłogę by umieścić w
piwnicach nowoczesne ogrzewanie. W 1932 roku wydłużono główną nawę o 10 m,
na nowo przebudowano miejsce na ołtarz oraz zamontowano nad nim 5 dużych
witraży. Wymieniono również całą instalację elektryczną i oświetlenie
kościoła oraz pokryto elewację kościoła cegłą klinkierową. Kościół służył
gliwickim ewangelikom do roku 1945. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Prosta i
funkcjonalna w swej postaci architektura tej świątyni nawiązuje do układów
przestrzennych bazylik wczesnochrześcijańskich, zaś w okresie swej budowy
odpowiadała ówczesnym wytycznym ideologiczno teologicznym odnośnie budowania
nowych kościołów w stylu narodowo chrześcijańskim, nazwanym w Niemczech „Rundbogenstil”.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Po
prawej stronie ul. św. Barbary (idąc od strony kościoła) możemy podziwiać
pokryte identyczną cegłą klinkierową zabudowania parafialne. Pierwszy
budynek obecnie służy jako plebania parafii katolickiej garnizonowej, drugi był przez długi czas był siedzibą domu dziecka. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Materiały
źródłowe:
Nietsche B.; Historia
miasta Gliwice, tłum. Sebastian Rosenbaum, Gliwice 2011; str. 361–363
|
|