Powstanie budynku, w którym mieści się szkoła podstawowa nr IX, spowodowane było potrzebą odciążenia innych gliwickich szkół – nr I i nr IV. Taka sytuacja doprowadziła do rozpoczęcia w dniu 25 czerwca 1906 roku budowy 24 klasowej szkoły. Pośpiech, związany z jej budową, odzwierciedlała umowa, która zobowiązywała budowniczych. Mówiła ona o tym, aby do końca roku szkoła była „pod dachem”. W razie niedotrzymania umowy, budowniczy zobowiązani byli płacić karę grzywny za każdy dzień zwłoki. Szkołę budował, według projektu wykonanego przez radcę budowlanego Kranza, mistrz budowlany Scheer. Powstawała ona przy ówczesnej ulicy Freundstrasse (późniejszej Schwerinstrasse). 

1911 r.

1939 r.

2001 r.

   Zbudowany został budynek dwupiętrowy, usytuowany w odległości 25 metrów od ulicy (część tej przestrzeni zajmował i zajmuje obecnie ogród). 

   Ulica przed szkołą została wyłożona drewnianą kostką, w celu wyciszenia wszelkich możliwych hałasów. Wysokość budynku wyniosła 15,75 m (mierzona od strony ulicy), natomiast wysokość pomieszczeń wyniosła 4,30m (piwnic 3,30). W celu osiągnięcia dobrego oświetlenia pomieszczeń znajdujących się w piwnicy obniżono teren przed szkołą o około 0,5 m, zaś w okolicy okien piwnicznych założono trawniki.

   W szkole mieściły się, jak już wcześniej wspomniano, 24 klasy oraz dodatkowo szkoła gospodarstwa domowego, gabinet dyrektora, pokój nauczycielski, gabinet pomocy naukowych, natryski, szatnie i pokój przeznaczony dla nauczycielek. Wraz ze szkołą zbudowano również  salę gimnastyczną z pokojem dla nauczyciela, umywalnią, szatnią oraz ubikacjami.

   Sala gimnastyczna była dostępna z korytarza szkoły oraz z dziedzińca szkolnego.

   Ponadto w piwnicy znajdowała się kotłownia, składzik węgla, komora świeżego powietrza (zbudowana w celu umożliwienia wentylacji pomieszczeń przeznaczonych na klasy), pralnia, kuchnia z jadalnią (dla dzieci jedzących obiady w szkole), natryski z szatnią, 3 piwnice (które wykorzystywane  były w celach gospodarczych) oraz mieszkanie woźnego (składające się z 2 pokoi i kuchni oraz przedpokoju, z którego można było bezpośrednio wyjść na ulicę). Z powodu spadku ulicy, mieszkanie znajdowało się na jej poziomie. W obecnej chwili w tych pomieszczeniach dawnego mieszkania znajduje się świetlica dla dzieci.

   Na parterze znajdowało się 8 klas, biblioteka oraz dwa wyjścia na ulicę. Na I i II piętrze znajdowało się po 8 klas. Ponadto na pierwszym piętrze  znajdowały się pokoje przeznaczone dla dyrektora oraz nauczycieli i nauczycielek. Na II p. umieszczono natomiast gabinet w którym przechowywano pomoce naukowe i gabinet zbiorów.

   Ubikacje umieszczono w budynkach na podwórzu szkolnym - w części dla chłopców znajdowało się 22 oczek oraz pisuar, w części przeznaczonej dla dziewcząt 36 oczek, nauczyciele mogli korzystać z 2 oczek i pisuaru, dla nauczycielek przygotowane zostały 2 oczka oraz stworzona była osobna ubikacja do użytku woźnego i jego rodziny.

   W piwnicach i korytarzach zamontowano pojedyncze okna, zaś w pomieszczeniach przeznaczonych dla personelu oraz uczniów zamontowane były okna podwójne.

   Szkołę ogrodzono od sąsiednich parcel murem, od strony ulicy natomiast ogrodzenie było żelazne (na betonowej podmurówce).

   Dach budynku pokryty został, pomimo licznych sprzeciwów (gdyż dach kościoła pokryty tym samym materiałem wytrzymał 57 lat), blachą miedzianą.

   Budynek został oddany do użytku dnia 8 października 1907 roku. Oszacowano, że koszty jego budowy pochłonęły 355 800 marek. 

   Szkoła była szkołą katolicką. Nazywano ją też tzw. "szkołą elementarną" (Elementarschule) lub też używano nazwy "szkoła powszechna" (Volksschule). Źródła historyczne podają, że była to szkoła z tzw. podwójnym systemem nauczania (Doppelsystem). Edukacja trwała 7 lat (do roku 1902 szkoła elementarna obejmowała 6 klas). Do rejonu tej szkoły należały dzisiejsze ulice: Klasztorna, Kozielska, Kościuszki, Styczyńskiego, Ligonia, Zawiszy Czarnego, domy wokół wieży ciśnień oraz w okolicy Cmentarza Centralnego.

   W szkole powstał, sfinansowany przez władze miasta, ogród botaniczny i warzywny. Mieściła się w niej również, jedna z nielicznych w Gliwicach, świetlica, w której dzieci mogły poczekać na powrót rodziców z pracy. Wielokrotnie w prasie znajdowały się pochwały tej placówki. Świetlica miała swojego opiekuna, natomiast dzieci uczęszczające do niej otrzymywały pomoc w odrabianiu zadań domowych, mogły spożyć posiłek oraz wziąć udział w konkursach i zabawach (placówka była wyposażona w różnego rodzaju gry). Do świetlicy uczęszczało około 50 dziewcząt oraz 50 chłopców.

   Wymieniony Robert Urbanek był - wg monografii Gliwic - dyrektorem szkoły jeszcze w roku 1925. Zmieniał on jednak często miejsce zamieszkania, i tak w 1924 mieszkał już przy Moltkestr. 15 (dzisiejsza ulica Korfantego), natomiast w 1928 roku przy Nieberdingstr. 7 (dzisiejsza ulica Lompy).

W 1913 roku rektor szkoły, wcześniej wspomniany Robert Urbanek, zorganizował wielką pieszą wycieczkę uczniów szkoły do Łabęd. Uczestnicy wycieczki po dotarciu do celu bawili w ogrodach restauracji Dudka, po czym zorganizowany został dla nich powrót koleją. Podobne wycieczki piesze organizowane były do Łabęd i Sośnicy  przez nauczycielkę gimnastyki.

   Po II Wojnie Światowej w budynku przy ul. Sobieskiego umieszczono 2 szkoły podstawowe: nr IX - z prawej strony i nr XIX - z lewej. Pomimo, że budynek został przydzielony na potrzeby szkól już w 1945 roku, zajęcia początkowo odbywały się w przedszkolu mieszczącym się przy ulicy Świętokrzyskiej oraz w szkole przy ulicy Kozielskiej, gdyż do 1947 roku w budynku szkoły stacjonowali żołnierze radzieccy. Początek zajęć w budynku opóźnił jeszcze dodatkowo pożar. Szkoła została udostępniona uczniom dopiero dnia 27 stycznia 1947 roku. Z sali gimnastycznej korzystali uczniowie obu szkól, natomiast reszta pomieszczeń  była rozdzielona ścianami. Ściany te przechodziły  przez sam środek budynku.