Ale czego się można spodziewać po lesie?

   No to szturmujemy poziom 2. I tu przykra niespodzianka. Drabina (3,8 m) okazuje się za krótka. Pozwala jedynie za zapuszczenia tzw. żurawia i wykonanie kilku fotek.

   W wieży brak jakichkolwiek elementów schodów, straszą jedynie puste dziury w podłodze gdzie kiedyś pewnie były. Brakuje również rur, pozostały tylko otwory w podłodze.
Jeśli porównać obie wieże to ta pierwsza jest trudniejsza do zdobycia na początek, ale oferuje więcej atrakcji (widoki, elementy wyposażenia) i ma więcej zakamarków do buszowania. Wieża w Sośnicy ma ciekawsze położenie, łatwiej się dostać do środka, ale jest to okupione ubogim wnętrzem.
Zachęcająco wygląda np. wieża w Ostropie - sprawia wrażenie czynnej. Więc może też się znajdzie na naszej trasie ?

   Fragment tekstu Jana Woźniaka – „Tajemnice lasku zabrzańskiego”, Gliwice, 2006 r.

   „Jednym z pierwszych obiektów przemysłowych, który zbudowano w ramach trwającej inwestycji górniczej w Sośnicy, była wodna wieża ciśnień. Według planów miała zapewnić dostawę wody pod odpowiednim ciśnieniem dla potrzeb łaźni górniczej i procesów technologicznych. Wieżę zbudowano na skraju lasku zabrzańskiego, w odległości 500 m na południe od drogi Sośnica – Zaborze (obecnej ulicy Sikorskiego). Posiada masywną ceglaną konstrukcję na podstawie koła o średnicy 10 m. Wewnątrz 30-metrowej wieży pozostały do dziś 2 żelbetowe podesty, całkowicie ogołocone z instalacji i schodów. Nie zachowała się dokumentacja techniczna wieży ciśnień. Z pewnych śladowych informacji pochodzących z zachowanych dokumentów archiwum kopalnianego, oraz w oparciu o relacje najstarszych mieszkańców Sośnicy można stwierdzić, że wieża ciśnień nie do końca spełniła pokładane w niej nadzieje.

    Już w 1915 roku budowana kopalnia „Sośnica” korzystała z podłączenia do sieci wodociągowej wsi Sośnica, poprowadzonej z Zaborza. Zgłoszone zapotrzebowanie na wodę wystarczało dla wykąpania 200 górników w ciągu doby. W czerwcu 1916 roku dyrektor kopalni Georg Defert zlecił firmie Richarda Kleinau, zajmującej się poszukiwaniem i pozyskiwaniem źródeł wody, uruchomienie studni głębinowej w rejonie kopalni. W piśmie z 28 sierpnia 1916 roku Kleinau doradził kopalni wybudowanie wodnej wieży ciśnień wyposażonej w dwa zbiorniki. Dolny o pojemności 6÷8 m3 miał gromadzić wodę tłoczoną pompą głębinową z odkrytego podziemnego źródła. Do górnego zbiornika woda miała być pompowana ze zbiornika dolnego i dalej rozprowadzana grawitacyjnie do rurociągów sieciowych. Do złóż wodonośnych piasków dowiercono się na głębokości 27 m i wykonano studnię o średnicy 800 mm, uzbrojoną w zestaw filtrów szlamowych. Oszacowana wydajność źródła wynosiła 100 litrów/minutę. Wieża ciśnień zbudowana została na przełomie 1916 i 1917 roku, zgodnie z sugestiami Richarda Kleinau.   

   Nie udało się jednak pomyślnie rozwiązać problemu wody dla kopalni „Sośnica” w oparciu o własne źródło głębinowe. Przyczyna niepowodzenia leżała prawdopodobnie w tym, że miało ono określoną wydajność, a przy nadmiernym czerpaniu wody szybko uległo zamuleniu. Już w 1917 roku podjęto starania o zbudowanie nowego rurociągu o średnicy 80 mm, zasilającego obiekty budowanej kopalni, podłączonego do rurociągu wody pitnej z Zaborza. Po jego uruchomieniu uniezależniono się od rurociągu gminnego dla Sośnicy, oraz zaniechano dalszych prób pozyskiwania wody z podziemnego źródła.

   Okolice wieży znajdują się wśród ogromnych pryzm kamienia porośniętych obecnie drzewami. Kamień ten pochodzi z procesu sortowania węgla. Kamieniem tym uzupełniano wyrobiska, z których wykopano wcześniej piasek do wypełniania podziemnych wyrobisk powęglowych.”